Niektórzy uważają, że politycy kłamią. Niektórzy nawet potrafią wskazać konkretnych polityków i ich konkretne kłamstwa. A ja twierdzę, że wszyscy oni się mylą.
To nie znaczy, że uważam, że politycy zawsze mówią prawdę. Uważam, że zdecydowana większość zdań wypowiadanych przez polityków nie może być oceniana w kategorii „prawda/fałsz”, bo są to najczęściej zdania dotyczące przyszłości, albo zdania pytające, przypuszczające, oceniające, obiecujące... - albo też są to zdania w oczywisty sposób prawdziwe, bo są np. cytujące wszystkim znaną klasykę, albo zaczynające się od fraz typu: „uważam, że…”, „myślę, że…”, „moim zdaniem…”. Polityk nigdy nie kłamie.
A nawet jeśli w bardzo rzadkich, sporadycznych przypadkach polityk wypowie zdanie, któremu można przypisać wartość logiczną: „prawda” lub „fałsz”, to są to zdania bardzo trudne do zweryfikowania, bo potwierdzenie lub zaprzeczenie jest możliwe tylko poprzez konfrontacje ze świadkami, a świadkowie mogą przecież kłamać, mogą być przekupieni, albo emocjonalnie przywiązani do jakiejś wersji…
W polityce nie ma sensu mówić o prawdzie i kłamstwie. Prawda i fałsz to cecha zdań, a zdania to elementy języka. Polityka posługuje się oczywiście językiem jako narzędziem, ale zdania prawdziwe lub fałszywe są w ogóle niepotrzebne polityce - nie jest istotne czy zdania polityczne są prawdziwe czy fałszywe.
To tak jak z podróżowaniem. Celem podróżowania jest przemieszczenie się w przestrzeni. Są różne środki komunikacji służące do zmiany miejsca, w którym się znajdujemy: buty, konie, samochody, samoloty, statki, rowery, trajki, wiatrakowce, żaglówki itd… Te środki mają różne cechy. Cechy pierwszorzędne, kluczowe, najważniejsze, to takie jak: pojemność (czyli ilu ludzi się w danym obiekcie zmieści), wygoda, szybkość, waga, moc silnika i inne jego parametry, sprawność, sterowność, koszt, kształt wpływający na własności aerodynamiczne czy hydrodynamiczne itd… ale są też cechy drugorzędne, nie służące głównemu celowi, takie jak np. kolor.
Otóż prawda to tej samej wagi cecha języka politycznego, jak kolor jest cechą obiektu służącego do przemieszczania się w przestrzeni.
Polityka posługuje się propagandą, narracją, dyplomacją, opowieścią, prozą, poezją – te elementy nie muszą być prawdziwe, nie są w ogóle czymś, co posiada wartość logiczną. Polityka do sposób zdobywania i sprawowania władzy. Politykę prowadzą też zwierzęta, które w ogóle nie mówią, a więc nigdy nie kłamią. Dominujący samiec alfa stojący na szczycie hierarchii władzy watahy wilków zdobywa i utrzymuje władze w ogóle nie gadając, w ogóle nie posługując się językiem, który można ocenić jako prawdziwy lub fałszywy. Oczywiście językiem się posługuje, informacje przekazuje, warczy i wyje na wiele sposobów, których znaczenie inne wilki rozpoznają. Całe to jego warczenie i wycie jest prawdziwe.
No bo co by to miało znaczyć, że wilk warczy fałszywie?, że wilk wyjąc kłamie? Czasem na samca dominującego zawarczy inny wilk – sprawdza czy może go pokonać i sam stać się przywódcą. To warczenie jest prawdziwe – mówi: „mam zamiar cię pokonać i przejąć twoją pozycję”. No to samiec dominujący też warczy, a to znaczy: „spierdalaj, nic nie osiągniesz”. To też jest prawda. I albo ten kandydat na przywódcę coś osiąga, albo nie, albo hierarchia się utrzymuje, albo się zmienia. To jest kwintesencja polityki i wśród zwierząt i wśród ludzi. Gdzie tu miejsce na jakiś fałsz, albo prawdę?
Z politycznego punktu widzenia nie ma kompletnie żadnego znaczenia czy katastrofa smoleńska to był wypadek czy zamach i nie ma znaczenia kto jest winny. Ważne jest kto wygra narracje smoleńską, kluczowe jest to, czyje wycie zrealizuje polityczne cele, które wyjący sobie postawił.
