Motto: „…jest już za późno, nie jest za późno…”
Być może to co proponują wolnościowcy jest utopią. Ale to jest utopia, do której warto dążyć. A dziś żyjemy w antyutopii, w systemie, który nie ma prawa działać i nie działa, w systemie, który ludzi zniewala i tłamsi, żyjemy w totalitarnej antyutopii.
Libertarianom, klasycznym czy konserwatywnym liberałom, minarchistom, wolnościowcom, zarzuca się, że są utopistami. To, co teraz mamy, to państwo, ten ustrój, to prawo, jest jakoby realne, możliwe, prawdziwe, bo to istnieje - a to, co my, wolnościowcy, proponujemy, jest jakoby nieosiągalne, niemożliwe, fałszywe, bo tego nigdzie na świecie nie ma.
W większości notek piszę o wolnościowym ustroju politycznym, o sposobie działania wolnych społeczności, o kraju wolnych ludzi. Piszę o ideałach, które są celem. Ale póki co nigdzie tego nie ma. Niektórzy z tym sympatyzują, niektórzy krytykują, niektórzy złośliwie przysrywają, ale prawie wszyscy uznają to za utopię. Socjalizm jest realny, a liberalizm utopijny. Socjalizm istnieje, a liberalizmu nigdy nie było i nie będzie.
Moim zdaniem te zarzuty o utopijność wolności są niesłuszne. To socjalizm był i jest utopijny. A wolność istnieje - tylko jest jej mniej lub więcej w różnych krajach.
Utopia to coś niemożliwego do realizacji. Obecnie żyjemy w tak rozumianej utopii, bo ciągle próbujemy realizować niemożliwe. To się nie udaje i dlatego trzeba to na okrągło reformować. Żyjemy w permanentnym kryzysie. Trzeba wciąż zmieniać władzę, bo żadna się nie sprawdza.
To, co opisuję w wielu notkach, ten pluralizm, różnorodność, brak monopoli, dobrowolność, rozdrobnienie polityczne, swoboda gospodarcza, nie jest utopią w takim sensie, że to jest niemożliwe do realizacji, bo w skali świata istnieje, działa skutecznie, sprawdza się. Tego tylko nie ma w skali kraju. A to, co jest w skali kraju, nie działa. Monopol jest, ale jest destrukcyjny.
Obecny totalizm, socjalizm, centralizm, jest nierealny, nierealizowalny, bo nie jest możliwe by wszyscy myśleli tak samo, chcieli tego samego, działali tak samo - a to właśnie próbujemy osiągnąć i to się nie udaje. Różnie może być - tak samo nie może.
To, by każdy realizował swoje własne zamierzenia i marzenia (albo te, które mu ktoś doradzi) jest możliwe - tylko póki co przeszkadza nam w tym państwo dążące do jednorodności, jednolitości, jedności. Te dążenia państwa są utopijne. Ludzie są różni - to jest realne. To, że istnieje rzeczywista przeszkadzajka w postaci państwa i ona przeszkadza w praktyce, a nie w teorii, nie uzasadnia tego, że ona nie jest utopią. Jest utopią, bo przeszkadza, bo nie działa.
Na świecie istnieje wiele przeszkadzajek. Ograniczają nas prawa fizyki, ograniczają nas nasze zdolności, umiejętności, wiedza. Nie umiemy latać jak ptaki, bo mamy ręce, a nie skrzydła. Można uznać, że próba pozbycia się przeszkadzajek to utopia, to jest niemożliwe do zrealizowania, to nieosiągalne. Nie zastąpimy rąk skrzydłami. Ale jeśli sami sobie przeszkadzamy, jeśli sami tworzymy system polityczny, który utrudnia nam życie, ogranicza wolność, osłabia wolę działania, to nie możemy twierdzić, że tego się nie da zlikwidować.
Wszystko, co robimy, możemy przestać robić. Utopia to próba robienia czegoś niemożliwego - ale kompletnie bez sensu jest nazywanie utopią dążenie do tego by przestać dążyć do robienia tego, co jest niemożliwe do realizacji.
Wolnościowcy mówią: przestańmy realizować ideały socjaldemokracji!, przestańmy realizować system bizantyńskiego centralizmu!, skończmy z budową socjalizmu!, oddajmy ludziom wolność i niech rozkwita pluralizm i swoboda. Przeciwnicy oponują: to nierealne, to utopia, bizantynizm to konieczność dziejowa, której nie da się przerwać. Głupie, nie?
Grzegorz GPS Świderski
