Znany czeski lewak, Jaroslav Hašek, założył kiedyś partię umiarkowanego postępu (w granicach prawa). Niezależnie od tego czy ta partia jest prawdziwa czy fikcyjna, to współcześnie ma wielu członków. Jej główne hasło to: "prawda leży pośrodku". Gdyby ta partia istniała do dziś, to miałaby zdecydowaną większość parlamentarną!
Zwolennicy tej partii zwykle argumentują tak: liberalizm, to taki komunizm, tylko na odwrót. A sataniści to tacy katolicy tylko na odwyrtkę - obie grupy to tacy sami skrajni fundamentaliści, a prawda, jak wiadomo to każdemu współczesnemu intelektualiście, nie może być skrajna tylko jest umiarkowana. A najlepszy ustrój polityczny to demokracja, która potrafi w doskonały sposób zrealizować kompromis między skrajnymi poglądami występującymi w społeczeństwie. A najlepszy ustrój gospodarczy to połączenie kapitalizmu z socjalizmem i równe współistnienie własności prywatnej, państwowej i spółdzielczej.
A najlepsze partie to Platforma Obywatelska lub Prawo i Sprawiedliwość - składają się w różnym stopniu z socjalistów, socjaldemokratów, liberałów, konserwatystów, narodowców, katolików i ateistów, których łączy niechęć do skrajności, pragmatyzm i zdolność do kompromisów.
A zwolennicy i przeciwnicy kary śmierci są do siebie bardzo podobni - obie grupy bronią zawzięcie swojego skrajnego poglądu, czyli są dogmatyczni, zaślepieni, zaściankowi i niezdolni do myślenia. A człowiek mądry, wykształcony, światły i doświadczony powinien się w tej sprawie wahać i nie mieć zdania. I w ogóle najlepiej jak się we wszystkim co dotyczy polityki waha i szuka kompromisu, a zdecydowane zdanie może mieć co najwyżej gdy ocenia literaturę, sztukę, urodę kobiet albo smak dobrych trunków.
Taka postawa kompromisu, oportunizmu i konformizmu powoduje to, że państwo, w którym żyją tacy umiarkowani ludzie, staje się coraz bardziej socjalistyczne i totalitarne, a ludzie ci stają się niewolnikami. Umiarkowanie jest miałkie, nudne i prowadzi do niewoli.
Dobre są skrajności, dobra jest różnorodność. Zdecydowane, skrajne postawy i poglądy są twórcze. Państwowy centralizm próbujący wszystko ujednolicać w jakiejś uśrednionej, kompromisowej postaci w istocie prowadzi do zastoju, degeneracji i upadku. I to właśnie obserwujemy w Europie.
