Wybuchła bardzo ciekawa afera językowa! Spór toczy się o „Witam”!
Niektórych razi to witanie! Bo witamy kogoś na swoim terenie, witamy jak kogoś do siebie zapraszamy. A więc witanie kogoś, do kogo się zwracamy w mailu, gdy inicjujemy kontakt, jest niepoprawne.
Póki co, takie znalazłem artykuły na ten temat:
Moim zdaniem to internetowe „Witam” wynika głównie z tego, że nie zawiera żadnej polskiej litery, a zatem znaków diakrytycznych. Dlatego się rozpowszechniło i jest zalecane w międzynarodowych korporacjach. „Cześć” jest pod tym względem najgorsze. Dlatego „Cześć” zastępuje „Siema”, w którym polskich liter nie ma. I również dlatego „Pozdrawiam” jest częściej używane niż „Z poważaniem”.
Ktoś mógłby tak to zripostować: a co z: „Wielce Czcigodny Panie”, albo „Szanowna Pani Profesor” – też nie ma polskich liter? Nie ma, ale jest więcej wyrazów i liter! A poza tym nie jest to uniwersalne.
Jakie więc jest najbardziej uniwersalne, niezależne od pory dnia, płci, funkcji, czy innych cech tego, z kim chcemy nawiązać kontakt, najkrótsze, tradycyjne, oficjalne, niepretensjonalne, nierażące, neutralne przywitanie w mailu? Jaka jest najlepsza forma grzecznościowa w takiej sytuacji?
To, między innymi, mamy do wyboru:
- Witam,
- Witaj,
- Cześć,
- Dzień dobry,
- Dobry wieczór,
- Szanowny Panie,
- Czcigodna Pani,
- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus,
- Szczęść Boże,
- Szalom,
- Chwała,
- Czołem,
- Kochana,
- Drogi,
- Pozdrawiam,
- Jak się masz,
- Hej,
- Halo,
- Ahoj,
- Siema,
- Chwała Wielkiej Polsce,
- Ave,
- Padam do nóżek,
- Szacuneczek,
- Piątka,
- Uszanowanie,
- Graba,
- Pochwalony,
- Hejka,
- Pozdro,
- Grabula,
- Nara,
- Pochwa,
- Kopę lat,
- Witam i o zdrowie pytam,
- Dzień dobry, cześć i czołem…,
- Dzień dobry wieczór,
- Kopsnij piątkę,
- Siemanko,
- Cze,
- Witka,
- Elo,
- Salut,
- Itd… itp…itd...
Ja najczęściej stosuję uniwersalną formę: „Czołem!”, a jak kogoś szczególnie polubię, to piszę: „Czołem Panie Bracie”. Kobietom nigdy tak nie piszę, bo od kiedy mam żonę, to nie wchodzę z nimi w takie zażyłości by witać je w tym stylu.
A w ogóle to uważam, że najlepsza jest różnorodność. Mamy tak wiele form przywitania, że trzeba je wszystkie stosować! Gdy jakaś się za bardzo rozpowszechni, to trzeba jej unikać i stosować te rzadsze, tak by żadna nie wymarła, tak by język kwitł i rozwijał się!
A wy, którą z wymienionych form przywitania preferujecie?
Ale najciekawsze są w Polsce formy żegnania się. Nawet nie formy, ale taki sposób żegnania się wielokrotnego. Ja bym tego nie zauważył, ale kiedyś zwrócił na to uwagę kabareciarz Steffen Möller, czyli Niemiec, czyli obcokrajowiec, ale dobrze znający język polski i Polaków. Otóż on zauważył, że Polacy jak się żegnają, to wymieniają się różnymi zwrotami na pożegnanie po kilka razy – w tym stylu:
- Stasiek: „Pozdrawiam, do widzenia” ,
- Zenek: „Nawzajem, część”,
- Stasiek: „Na razie i do zobaczenia”,
- Zenek: „Trzymaj się”,
- Stasiek: „Będziemy w kontakcie”
- Zenek: „Na pewno, na razie”
- Stasiek: „Pamiętaj o czym Ci mówiłem, czołem”
- Zenek: „Wiem, cześć”
- Stasiek: „No to żegnamy się”
- Zenek: „Tak, dobranoc”
- Stasiek: „Zobaczymy się jutro”
- Zenek: „Albo pojutrze, bo ja wyjeżdżam.”
- Stasiek: „No to miłego weekendu”
- Zenek: „Nawzajam.”
- Stasiek: „Cześć”
- Zenek: „Cześć”
